7 REDENEN OM NOOIT EEN ASSESSMENT TE DOEN!

1. In deze moderne tijd nemen we beslissingen via dialoog, medezeggenschap, overleg, participatie en inspraak. Kom dan aan bij de machtsstructuur van een assessment! Je bent een object, het lijdend voorwerp dat geobserveerd en onderzocht wordt. Je bent een sitting duck. Heb je op en aanmerkingen? Ha ha, we noteren ‘het mannetje is gevoelig voor kritiek’ en vullen de -uiteraard ongewijzigde- conclusie hiermee aan.

2. De meeste assessments zijn helemaal geen assessment! Een ‘echt’ assessment bestaat uit allerlei onderdelen: vragenlijsten, gesprekken o.a. over biografie en resultaten, en opdrachten die een beroep doen op verschillende gedragingen, kennis en vaardigheden, die aantoonbaar relevant zijn voor de functie. Wil je dat serieus doen, neemt zoiets al snel een dag in beslag. Wat zijn al die e-assessments dan waard?

3. Als je dan de pech hebt een ‘echt’ assessment te moeten meemaken is het ook nog eens zo dat je van die instrumenten en opdrachten helemaal niet weet wat de bedoeling is. Bovendien zijn de vragen vaak meer van hetzelfde, geestdodend, langdradig, trutterig en vooral: veel te veel. Dat maakt de kans vrij groot dat je geïrriteerd raakt, chagrijnig wordt of sloom en dat de desinteresse en futloosheid toeslaat. En dat krijg je natuurlijk weer fijntjes op je brood bij de uitslag! Riekt naar manipulatie en niet serieus genomen worden.

4. Als de uitslag van een assessment tegenvalt ben je voor je leven gebrandmerkt. Er wordt je een etiket opgeplakt waar je nooit meer vanaf komt. Je kunt er depressief van worden, in de ziektewet komen. Het kan dodelijk zijn voor je loopbaan. Je moet je teweer gaan stellen tegen meningen waar je niet om hebt gevraagd. Je kwaliteit van leven kan er ernstig door verstoord raken. En praktisch leidt het eerder van werk af dan naar werk toe.

5. De ondoorzichtigheid van het geheel ruikt naar willekeur. Er is geen eenduidig overall-assessment-protocol, de werkwijze van het ene bureau kan enorm verschillen met het andere, elke assessmentpsycholoog heeft weer zijn of haar een eigen manier van interviewen, enzovoort. Om nog maar te zwijgen over in welke bui de assessment psycholoog zelf verkeert die dag. Dat leidt tot dubieuze oordelen. Het is net als met ambtenaren: het is maar wie je treft. En ook heel erg: als je je resultaten niet herkent doodleuk het antwoord krijgen: het zijn jouw antwoorden, niet de mijne! Ook gebeurt alles achteraf en dan kan alles wel gerechtvaardigd worden. Dames en heren, we ruiken machtsmisbruik en institutioneel sadisme.

6. Als een organisatie je serieus neemt waarom geloven ze je dan niet op je woord? Je bent toch geen crimineel omdat je solliciteert? Jij moet hen toch ook op hun woord geloven? Waarom moeten ze wel alles over jou weten en krijg je niet een psychologisch profiel van de mensen waarmee je gaat werken of van de afdeling waar je terecht komt? Eigenlijk zouden er bedrijfsassessments of afdelingsassessments moeten plaatsvinden die laten zien in hoeverre de omgeving waar je in terecht komt schadelijk is!

7. Assessments maken feitelijk één ding volstrekt duidelijk: je wordt gewantrouwd. Men denkt dat je je beter voordoet dan je bent of zelfs dat je ronduit liegt. Dat is projectie en zegt daarmee alles over het bedrijf en de psycholoog, maar niets over jou. De paradox is ook nog eens dat je door te liegen en indruk te maken in een assessment wordt afgewezen, terwijl je er in het bedrijfsleven heel erg ver mee kunt komen! En ook zo lekker dubbel: acteertalent. Nee, je moet gewoon vooral jezelf zijn, maar er wordt wel verwacht een potje toneel te spelen in een situatie die je nooit van je leven zult meemaken, met types die in jouw werk niet rondlopen, met acteurs die niet voor niets een bijbaan behoeven, terwijl een kamer vol wijsneuzen meekijkt!

Heb jij de misvattingen bij elke reden herkend? Lees de antwoorden in het blog: 7 redenen om wel een assessment te doen 

Neem contact op

- Alexander Tegenbosch, Directeur iScreen